paragrafy

- Co pani taka zmyślona?
- Że co? -  zdziwiłam się spoglądając znad klawiatury swojego komputera - Przepraszam, nie zauważyłam jak pan wszedł
- No właśnie widzę! - dodał uradowany klient, co to najwyraźniej zabłądził, albo drzwi pomylił - zakochana, czy coś?
- Czy coś raczej, chociaż pierwszego się nie wypieram - dodałam siląc się na uśmiech i powoli logując się z powrotem do rzeczywistości.
- Coś ta wiosna pani nie służy, pani Gosiu.
W sensie że nie zabłądził, bo zna moje imię. A właściwie to dlaczego nie służy? Czyżbym tak "uroczo" wyglądała?!
- co to za "czy coś" panią tak wybiło z rytmu?
- A, takie tam. Przeglądam oferty pracy - odpowiedziałam ciekawskiemu - w czym mogę panu pomóc?
- No tak, ambicje rosną! Dobrze, trzeba się rozwijać. - stwierdził zamyślając się na chwilę -Przyniosłem pani potwierdzenie, ze uregulowałem fakturę, no i zakupy zrobić chciałem ...

Niech mnie chudy byk.
Wziął i zapłacił ! Sam, bez bicia i tortur cielesnych!
Świat schodzi na psy.
Niech no teraz wszyscy zaczną terminowo płacić ... Do kogo ja będę dzwonić co by zestresować troszkę? Komu będę fundowała psychiczne tortury swoim słodkim głosikiem?
Na szczęście pozostało już tylko 1,5 miesiąca.
Jak zwykle będę dzielna i dam radę.

Odnośnie "sądnego dnia", który miał się odbyć w poniedziałek.
Zaplanowanego dnia, nie odbył się. W związku z fruwającym pyłem wulkanicznym, mój ulubiony szef nie mógł przylecieć do Polski z rodzinnych Włoch. Podejrzewam to jakieś działania planowane, coś w stylu "poczekaj, postresuj się trochę" czyli jednym słowem znęcanie psychiczne. Okazało się, że udał się w podróż droga lądową - nie zazdroszczę.
- Przyjedzie we wtorek z dokumentami - powiedziała koleżanka z biura w Poznaniu
wtorek:
- Nie przyjedzie do ciebie w cale, bo nie ma czasu. Jutro wyjeżdża na wakacje - poinformował uprzejmie kolega, co to również zaczyna hodować zieloną trawkę w ogródku przed domem, żeby 1go czerwca, uroczyście i oficjalnie rozpocząć sezon "niepracowania"

Kilka godzin później, pan "C" - czyt. szef - zaszczycił mnie swoją obecnością.
Przywitał się grzecznie, potłumaczył coś na migi, wręczył wypowiedzenie, dał na czekoladę dla dzieci ... i tyle go widziałam.
Podsumowując:
Wypowiedzenie doręczone do rąk własnym mojej skromnej osobie.
"Góra" i księgowość sprawdzają moją zdolność rozumienia tekstu, czyli odrabiają lekcję pt "kodeks pracy", zastanawiając się dlaczego należy mi się odprawa.
A ja wiem - hahah

Ja tymczasem zaczęłam akcje odzyskiwania świadectw pracy, a raczej wyrabianie duplikatów.
Któż jak nie ja, trzymając wspomniane tydzień temu w rączkach swych magicznych mógł je "wyparować"?!

Ehh - Byle do czerwca